این جا زاهدان است

یک هفته است که در زاهدان هستم؛ برای تدوین مدارک و تحویل قطعی یک پروژه. زاهدان ویژگی‌های جالبی دارد که در این یادداشت به برخی از آنها اشاره می‌کنم.

• در هتل استقلال مستقر هستم که بهترین هتل شهر محسوب می‌شود. هر چند به لحاظ اتاق و خوراک در مقایسه با بهترین هتل‌های سایر شهرها اندکی ضعیف‌تر است؛ اما بدون اغراق به لحاظ مسئولیت‌پذیری و خوش‌برخوردی پرسنل یکی از بهترین‌ها در سطح ایران است. اینترنت هتل هم رایگان است. دو دستگاه عابربانک هم در هتل وجود دارد.
• در این شهر تعداد تاکسی و ماشین‌های شخصی مسافربر از تعداد مسافران بیشتر است. یعنی در هر ساعت از روز، مدتی که لازم است که کنار خیابان بایستید تا یک تاکسی یا خودروی شخصی جلوی شما توقف کند حدود یک دقیقه است. همه تاکسی‌ها هم فقط دربست می‌برند، یعنی بعد از سوار کردن یک مسافر، مسافر دیگری سوار نمی‌کنند. کرایه هم ثابت است، 3000 تومان، برای هر نقطه از شهر. اکثر‌شان هم دنبال یک کار پردرآمدتر هستند؛ یعنی به محضی که من سوار می‌شوم، می‌پرسند: «کار سراغ نداری؟».
• بیکاری بیداد می‌کند. زاهدان شهر تمیزی نیست. به لحاظ رعایت مسائل رانندگی هم خوب نیست. آب شهر کم فشار است و این موضوع در هتل هم بر همین منوال است. برای نوشیدن بهتر است از آب معدنی یا آب نوشیدنی استفاده کنید نه آب شهری. فضای سبز شهر بسیار محدود است.
• بهترین رستوران‌ شهر عبارت است از رستوران ولیعصر در خیابان آزادی و در درجه دوم رستوران عمارت آذربایجان در خیابان دانشگاه. هر دو رستوران در فاصله کمتر از 500 متری هتل قرار دارند.
• زاهدان نان‌های خوشمزه‌ای هم دارد. یک نان فانتزی فروشی که کیک‌های عالی هم دارد در نزدیکی هتل است. علاوه بر این، در نزدیکی هتل می‌توان چند میوه‌فروشی خوب، شعب بانک‌های مختلف، چند آژانس مسافرتی و چند سوپرمارکت که دست کم یکی‌شان شبانه‌روزی است پیدا کرد.
• طی این هفته راننده زن در خیابان ها ندیدم، عابران زن هم به نسبت سایر شهرها اندک اند. زاهدان شهر مردانه ایست.

بوریاباف و پروژه چند میلیارد تومانی

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

موفقیت به زبان ساده

موفقیت این است که هفت بار بیفتی و هشت بار برخیزی.

کتاب «ته خیار»، نوشته هوشنگ مرادی کرمانی، صفحه 28

راهکارهای ناممکن

طرف ادعا می کرد که قراره مسافتی طولانی رو وسط اقیانوس شنا کنه، ازش پرسیدن اگه وسط اقیانوس یه کوسه بهت نزدیک بشه چه کار می‌کنی؟

گفت: می‌رم بالای درخت.

گفتن درخت؟! وسط اقیانوس؟

گفت: آره؛ خب. مجبورم. می‌فهمی؟ مجبورم.

* * *

اما این حکایت در دنیای واقع هم زیاد اتفاق می‌افتد. بسیاری از اشخاص معمولاً ریسک‌های کارشان را شناسایی نمی‌کنند و بعد وقتی هم ریسک‌های احتمالی را بهشان گوشزد می‌کنی، چنان راهکارهای نشدنی ارائه می‌فرمایند که صد رحمت به درخت وسط اقیانوس.

برای داشتن یک کسب و کار موفق، لازم است ریسک‌های کارمان را به درستی شناسایی کنیم و برای هر ریسک احتمالی، پاسخی مناسب و قابل انجام پیش‌بینی کنیم.

چاقوی کند

چند روز پیش جلسه مشاوره‌ای داشتم با دوست عزیزی که فروشنده دستگاه‌های تصفیه آب بود. از شرایط کسب و کارش راضی نبود و به دنبال راهکاری برای فروش بیشتر. با هم به بررسی روش بازاریابی و فروش مشغول شدیم و در حین بررسی سعی کردم که نکاتی را که باید برای بهبود فروش رعایت کند گوشزد کنم؛ اما کو گوش شنوا؟ هر چه گفتم در ایشان اثر نکرد و در پاسخ من، توضیح دادند که اگر وضع موجود را تغییر دهیم چه مشکلات و خطراتی ممکن است پیش بیاید.

برای‌شان توضیح دادم که اصلاً شما نیازی به فروشگاه ندارید و کافی است که یک آپارتمان اجاره کنید و با فروش مستقیم به مشتریان شناخته شده هزینه‌های خود را کاهش دهید. ایشان با وجودی که قبول می‌کرد روش پیشنهادی می‌تواند تا 50 درصد هزینه‌های مجموعه را کاهش دهد و می‌پذیرفت که مدت‌هاست که دیگر فروشگاهش مشتری موردی و عبوری ندارد؛ اما می‌ترسید، ترس از تغییر روش.

به ایشان گفتم: «اگر سود مثل یک سیب در دستان شما باشد، شما از ترس این که دست‌تان را ببرید از چاقویی کند برای قاچ کردن سیب استفاده می‌کنید؛ شاید به این ترتیب خیال کنید که کمتر آسیب می‌بینید؛ اما عملاً سود را تقدیم رقبایی می‌کنید که از چاقو (ابزار بازاریابی) برنده‌تری استفاده می‌کنند.»

پیشنهاد من این است: «برای هر کاری از چاقوی مناسب استفاده کنید.»